ອານິສົງຈາກການທຳບູນ

ເຊື່ອວ່າຊາວພຸດເກືອບທຸກຄົນ ຄົງພໍເຂົ້າໃຈກັນຢູ່ແລ້ວວ່າ ການເຮັດບຸນຄືຫຍັງ? ແລະຄົງມີພາບໃນໃຈ ເຊັ່ນ: ການໄປຕັກບາດ, ຖວາຍພັດຕາຫານໃຫ້ພຣະ, ປ່ອຍປາ, ໃຫ້ອາຫານປາ, ເຮັດບຸນບໍລິຈາກ ແລະ ອີກຫລາຍຢ່າງ. ທັງນີ້ ໃນການເຮັດບຸນທັງຫລາຍທີ່ວ່າມາ ການເຮັດບຸນແບບໃດທີ່ໄດ້ອານິດສົງແຮງ?. ຫາກຈະຕອບຄຳຖາມນີ້ໃຫ້ໄດ້ດີເຮົາກັບມາທີ່ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ ຫລື ຄວາມໝາຍຂອງການເຮັດບຸນກັນກ່ອນດີກວ່າ. ການເຮັດບຸນຄືຫຍັງ?.ການເຮັດບຸນ ໝາຍເຖິງ ການປະກອບໃຫ້ຄວາມດີເກີດຂຶ້ນ ຊຶ່ງມາຈາກຄຳວ່າ “ບຸນ” ທີ່ໝາຍເຖິງ ຄວາມດີ ກົງກັນຂ້າມກັບຄຳວ່າ: ບາບ. ໃນພຣະໄຕຣປິດົກໄດ້ລະບຸວິທີການເຮັດບຸນ ໄວ້ 3 ປະການນຳກັນ ໄດ້ແກ່” ທານໄມ ຫລື ການໃຫ້ທານ ໝາຍເຖິງການສະລະ, ການມອບ, ການບໍລິຈາກສິ່ງຕ່າງ ໆ ໃຫ້ກັບຜູ້ອື່ນ ຫລື ແກ່ສັດອື່ນ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນເຮັດບຸນລ້ຽງພຣະ ການຕັກບາດ, ຖວາຍສັງຄະທານ, ການບໍລິຈາກເງິນ ຫລື ສິນຊັບ, ການເຮັດໂຮງທານ ແລະ ການບໍລິຈາກອາຫານ ເປັນຕົ້ນ. ສິນໄມ ຫລື ການຖືສິນ…

ຈະເຫັນໄດ້ວ່າ ພຽງການຮັກສາອຸໂບສົດສິນເຄີ່່ງວັນແລະທຳດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ ຍັງໄດ້ອານິສົງຂະໜາດນີ້ ແລ້ວຖ້າຜູ້ໃດໄດ້ຮັກສາສິນເປັນປະຈຳ ອານິສົງນີ້ຈະພັນລະນາຈັ່ງໃດກໍບໍ່ໝົດ ເປັນບຸນໃຫ່ຍທີ່ຈະນຳພາໃຫ້ໄດ້ສະຫວັນສົມບັດ, ວຽນວົນຢູ່ໃນສຸຂະຕິພູມເທົ່ານັ້ນ. ເມື່ອມາເກີດເປັນມະນຸດຈະມີດ້ວຍຮູບສົມບັດ, ຊັບສົມບັດ, ຄຸນສົມບັດ ໃນທີ່ສຸດກໍຈະໄດ້ນິພານສົມບັດ ເຂົ້າເຖີງຄວາມສຸກອັນເປັນອຳມະຕະ. ຜູ້ຮັກສາອຸໂບສົດສີນຈະໄດ້ຮັບອານິສົງຢ່າງຫລວງຫລາຍເກີນຄວນເກີນຄາດ ຢ່າງໜ້ອຍກໍໄດ້ 5 ອານິສົງດັ່ງນີ້ິ:       ນອກຈາກນີ້ ສິນ ຍັງເປັນບາດເບື້ອງຕົ້ນແຫ່ງສະມາທິ ທຳໃຫ້ໃກ້ຕ່ອມຣະຣົກຜົນນິບພານ  ດັ່ງນັ້ນຄົນທີ່ຕັ້ງໃຈຮັກສາສິນໄດ້ບໍລິສຸດ ກໍຈະມີຜົນຕໍ່ການນັ່ງສະມາທິໄປດ້ວຍ. ເພາະສະນັ້ນ ພຸດທະສາສະນິກາຊົນທີ່ດີ ກໍຄວນຈະຕັ້ງໃຈຮັກສາສິນໃຫ້ບໍລິສຸດ ທັງຍັງຕ້ອງເປັນກັນລະຍາມິດຊັກຊວນຄົນຮອບໆ ຂ້າງມາສະສົມບຸນໃຫ່ຍ ທີ່ເກີດຈາກການຮັກສາອຸໂບສົດສິນ ເພື່ອຟື້ນຟູວັດທະນະທໍາຊາວພຸດໃຫ້ແຂງແຮງຍິ່ງຂື້ນໄປ. ບຸກຄົນແມ້ຈະງົດງາມດ້ວຍເຄື່ອງປະດັບອັນມີຄ່າ ກໍຍັງບໍ່ງາມເທົ່າຜູ້ທີ່ມີສິນເປັນອາພອນ, ຜູ້ມີສິນຍ່ອມຕິຕຽນຕົນເອງບໍ່ໄດ້ ເມື່ອພິຈາລະນາເຖິງສິນທີ່ບໍລິສຸດ ຍ່ອມເກີດຄວາມຍິນດີທຸກເມື່ອ, ສິນຈຶ່ງເປັນຮາກຖານແຫ່ງຄວາມດີທຸກຢ່າງແລະກຳຈັດຄວາມຊົ່ວທັງປວງ.

“ພຣະພຸທທະຮູບ” ພຸທທະສິລສູງຄ່າ ສັນຍາລັກຂອງອົງພຣະສຳມາສຳພຸທທະເຈົ້າ ທີ່ເຮົາທຸກຄົນຊາວພຸດກາບໄຫ້ວບູຊາ ເປັນເໝືອນດັ່ງເຄື່ອງເຕືອນໃຈ ໃຫ້ຕັ້ງມັ້ນຢູ່ໃນສິນລະທຳອັນດີງາມ ກ່ຽວກັບຄວາມເປັນມາຂອງການກຳເນີດພຣະພຸທ ທະຮູບນັ້ນ ໄດ້ມີການຄົ້ນພົບຫລັກຖານເປັນສີລວັດຖຸບູຮານ ທີ່ປະເທດອີນເດັຍ ສະໄໝພຣະເຈົ້າອະໂສກມະຫາລາດ ຊື່ງເປັນອົງຊົງເຫລື່ອມໃສໃນພຸທທະສາສະນາຫລາຍຈົນຖືເປັນສາສະນາປະຈຳຊາດ ແຕ່ສະໄໝນັ້ນ ຍັງບໍ່ທັນມີ ພຣະພຸທທະຮູບທີ່ຈະໃຊ້ເປັນການເຄົາລົບບູຊາ ມີພຽງແຕ່ປູຊະນີຍະວັດຖຸທີ່ສ້າງໄວ້ ເພື່ອເປັນການສັກກະລະແທນ ເຊັ່ນ: ພຣະທັມມະຈັກ ແລະ ກວາງມອບ ເປັນຕົ້ນ. ຕໍ່ມາພາຍຫລັງທີ່ພຣະພຸທທະເຈົ້າດັບຂັນທະປະຣິນິພານແລ້ວ ຈຶ່ງໄດ້ມີການສ້າງພຣະພຸທທະຮູບຂື້ນ ໂດຍໃນຄັ້ງທຳອິດນັ້ນເປັນສີມືຂອງຊ່າງ ຊາວເກຼັກ ຊຶ່ງເປັນຊົນຊາດທີ່ເຂົ້າມາຢືດຄອງອີນເດັຍ ຈາກການ ລ່າອະນິຄົມຂອງພຣະເຈົ້າອະເລັກຊານເດີ ມະຫາລາດ ຊາວເກຼັກ ເປັນຜູ້ມີຄວາມຊ່ຽວຊານ ໃນການສ້າງຜົນງານດ້ານປະຕິນະກຳ ເປັນຮູບເທພພຣະເຈົ້າຕ່າງໆ. ເມື່ອມາຢູ່ອີນເດັຍ ເກີດມີຄວາມເຫລື່ອມໃສໃນພຸທທະສາສະນາ ຈື່ງສ້າງພຣະພຸທທະຮູບ ທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງພຣະພຸທທະອົງຂື້ນມາ ເພື່ອສັກກະລະບູຊາ. ການສ້າງພຣະພຸທທະຮູບມີສອງຂະໜາດ: ພຣະພຸທທະຮູບຂະໜາດໃຫ່ຍ ແລະ ຂະໜາດນ້ອຍ. ພຣະພຸທທະຮູບທີ່ມີຂະໜາດໜ້າຕັກ 20 ນີ້ວຂື້ນໄປ ຈັດວ່າເປັນພຣະພຸທທະຮູບຂະໜາດໃຫ່ຍ ໂດຍສ່ວນໃຫ່ຍສ້າງເປັນພຣະປະທານໃນໂບດ ຫລື ວິຫານ ພຣະພຸທທະຮູບປາງຕ່າງໆ ແຕ່ກວ່າຈະອອກມາເປັນພຣະພຸທທະຮູບ ໃຫ້ເຮົາໄດ້ກາບໄຫວ້ບູຊາ ຕ້ອງໃຊ້ເວລາເປັນເດືອນເປັນປີ. ອານິສົງຂອງການຈັດສ້າງພຣະພຸທທະຮູບ…

ສະຫຼຸບແລ້ວ ອະນິສົງຈາກການຮັບຟັງທຳ 5 ຂໍ້ນີ້ ບັງເກີດແກ່ຜູ້ຕັ້ງໃຈຟັງທຳມະ ທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຫລຸດພົ້ນຈາກຄວາມທຸກ ຈະໄດ້ຮັບຜົນຢ່າງເຕັມທີ່ ຫາກຜູ້ຟັງໄດ້ຕັ້ງໃຈຟັງດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ,  ມີສະຕິພິຈະລະນາຕາມກະແສທຳ ທີ່ທ່ານໄດ້ສະແດງນັ້ນ ດັ່ງພຸດທະພົດທີ່ວ່າ: ຜູ້ຟັງດ້ວຍດີຍ່ອມໄດ້ປັນຍາ.

ພຣະພຸທທະສາສະນາ ບັນຍັດເລື່ອງການທຳບຸນໄວ້ມີ 3 ປະເພດ: ການທຳບຸນທັງສາມປະເພດນີ້ ຄືການທຳບຸນງ່າຍໆ, ທຳບຸນເຫັນຜົນທັນຕາ ເພາະຊ່ວຍໃຫ້ຈິດໃຈສະຫງົບ, ຊ່ວຍຕັດຕົ້ນເຫດແຫ່ງທຸກ, ຈິດໃຈຈິ່ງແຈ່ມໃສ ແລະ ເບີກບານ ຊຶ່ງເປັນຜົນທີ່ເຫັນໄດ້ແບບທັນທີເມື່ອເຮົາຄິດດີ, ເວົ້າດີ ແລະ ໝັ່ນບໍລິຫານຈິດໃຈໃຫ້ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມບໍລິສຸດ. ການທຳບຸນແບບໃດໄດ້ອະນິສົງແຮງ ເຊື່ອວ່າຫລາຍໆ ຄົນຄົງເຄີຍມີຄຳຖ່າມທີ່ວ່າ ທຳບຸນອັນໃດ ທຳບຸນແບບໃດໄດ້ອະນິສົງແຮງ? ການທຳບຸນທີ່ດີທີ່ສຸດ ຄືການທຳບຸນທີ່ບໍ່ບຽດບຽນຕົນເອງ, ບໍ່ບຽດບຽນຄົນອື່ນ ບໍ່ວ່າຈະເລື່ອກທຳບຸນດ້ວຍວິທີໃດ ກໍຢ່າລື່ມວ່າ ການທຳບຸນທີ່ດີທີ່ສຸດ ຄືການທຳບຸນທີ່ຕົນເອງບໍ່ເດືອດຮ້ອນ ຢູ່ໃນຂອບເຂດທີ່ຕົນເອງສາມາດທຳບຸນໄດ້ ໂດຍບໍ່ບຽດບຽນຊັບຂອງຕົນເອງ ແລະ ຂອງຄົນອື່ນ. ທີ່ສຳຄັນການທຳບຸນທີ່ຖືກວິທີ ຍັງຕ້ອງປະກອບດ້ວຍປັດໃຈອື່ນໆ ຄື: ຊັບສິນ ຫລື ສິ່ງຂອງທີ່ໄດ້ມາຕ້ອງໄດ້ມາໂດຍສຸດຈະຣິດ ບໍ່ໄດ້ໄປບຽດບຽນຜູ້ໃດມາ ແລະ ການທຳບຸນຕ້ອງທຳດ້ວຍໃຈບໍລິສຸດ ເຕັມໃຈ ບໍ່ຝຶນທຳ ຈຶ່ງຈະເປັນການທຳບຸນທີ່ໄດ້ອະນິສົງແຮງ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ຈິດໃຈສະຫງົບບໍລິສຸດຢ່າງແທ້ຈິງ.

1. ການໃສ່ບາດທຸກວັນ ຍ່ອມໄດ້ຮັບອານິສົງໃຫ້ເປັນທີ່ຮັກຂອງທຸກຄົນ ລວມທັງສົ່ງຜົນໃຫ້ມີສະຕິປັນຍາດີ ເມື່ອຕາຍແລ້ວຍ່ອມເຂົ້າສູ່ສຸຄະຕິໂລກສະຫວັນ. 2. ການໃສ່ບາດທຸກວັນ ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈເກາະຢູ່ກັບຄວາມດີ 3. ເປັນການບັນເທົາຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ ສ້າງໃຈໃຫ້ເເປັນສຸກ ແລະ ສ້າງສັງຄົມໃຫ້ຮົ່ມເຢັນ 4. ເປັນການຕໍ່ບຸນຕໍ່ລາບໃຫ້ກັບຕົນເອງ 5. ເພື່ອເປັນການອຸທິດສ່ວນກຸສົນໃຫ້ແກ່ບຸກຄົນອັນເປັນທີ່ຮັກ ທີ່ລ່ວງລັບໄປແລ້ວ ອັນເປັນການສະແດງຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ຜູ້ມີພະຄຸນ. 6. ເປັນການຮັກສາຂະນົບທຳນຽມປະເພນີ ແລ ະວັດທະນະທໍາອັນດີງາມຂອງເຮົາເອົາໄວ້ ເພື່ອຄວາມງົດງາມ ແລະ ມີສະເໜ່ອັນເປັນເອກະລັກຂອງຊາດ. 7. ເປັນແບບຢ່າງຈາກການສົ່ງຕໍ່ຄວາມດີຂອງຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນຄົນ ເພື່ອໃຫ້ລຸກຫລານມີແບບຢ່າງໃນການທຳຄວາມດີສຶບຕໍ່ໄປ. 8. ເປັນການສືບຕໍ່ອາຍຸຂອງພຣະພຸດທະສາສະນາ ເພາະພຣະສົງສະມາເນນ ຕ້ອງຢູ່ໄດ້ດ້ວຍການບິນບາດລ້ຽງຊີບ, ຖ້າບໍ່ມີໃຜໃສ່ບາດກໍ່ບໍ່ມີອາຫານ ເມື່ອບໍ່ມີອາຫານກໍບໍ່ອາດດຳລົງຊີວິດຢູ່ໄດ້ ແລະ ພຣະພຸດທະສາສະນາກໍ່ສິ້ນສຸດລົງໃນຍຸກປະຈຸບັນ. 9. ການໃສ່ບາດເປັນການສ້າງຄວາມປອງດອງໃຫ້ກັບຊາວພຸດ ເປັນການຢຸດຕິວິກິດຄວາມສັດທາ ເພາະຊາວພຸດທຸກບ້ານ ພ້ອມພຽງກັນໃສ່ບາດ ຈະເກີດເປັນພະລັງແຫ່ງຄວາມສາມັກຄີຂື້ນ, ເຊິ່ງພະລັງນີ້ຈະຊ່ວຍສ້າງສັງຄົມໃຫ້ເກີດຄວາມສະຫງົບສຸກ ດັ່ງທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າຕັດວ່າ: “ຄວາມສາມັກຄີຂອງໝູ່ຄະນະ ຍ່ອມທຳໃຫ້ເກີດຄວາມສຸກ” ເຮັດໃຫ້ຊາວພຸດ ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຈະສາມາດສ້າງກອບອັນດີງາມ ໃຫ້ແກ່ພິຂຸສາມະເນນທັງຫລາຍ ບໍ່ໄດ້ອອກນອກລູ່ນອກທາງໄດ້. ໃນເມື່ອຮູ້ປະໂຫຍດເຮັດບຸນໃສ່ບາດໃນຕອນເຊົ້າແລ້ວນັ້ນ ເອົາເປັນວ່າໃຜທີ່ຍັງບໍ່ທັນເຄີຍລອງ…

ການຖວາຍຢາປີ່ນປົ່ວພະຍາດ ເປັນບຸນໃຫຍ່ທີ່ຄວນເຮັດເປັນຢ່າງຍິ່ງ  ເພາະການຖວາຍຢາໃຫ້ບຸນຫລາຍ. ຖ້າຜູ້ໃດບໍ່ຢາກເຈັບໄຂ້ໄດ້ປ່ວຍ ຫລື ບໍ່ຢາກທໍລະມານຈາກການເປັນພະຍາດທີ່ຮ້າຍແຮງ ຄວາມສ້າງບຸນນີ້ໃຫ້ເປັນອາຈິດສກຳ ຫລື ທຳບຸນປະເພດນີ້ເລືື່ອຍໆ. ດັ່ງເລື່ອງຄວາມເປັນມາຂອງ ພຣະພາກຸນເຖຣະ ພຣະອະຣະຫັນຜູ້ເປັນເລີດທີ່່ມີອາພາດໜ້ອຍ (ເຈັບໄຂ້ໜ້ອຍ) ເພາະອາດີດຊາດ ທ່ານໄດ້ຖວາຍຢາແກ່ ພຣະສໍາມາສໍາພຸດທະເຈົ້າ ອະໂນມທັສສີ ແລະ ຖວາຍຢາແກ່ ຄະນະພິຂຸສົງໃນຍຸກຂອງ ພຣະວິປັສສີພຸດທະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ບຸນຈຶ່ງສົ່ງຜົນໃຫ້ພຣະພາກຸນເຖຣະ ມີອາຍຸຍືນຍາວເຖິງ 160ປີ, ບໍ່ອາພາດ ຫລື ບໍ່ປວ່ຍໄຂ້ເລີຍ ຊຶ່ງເອື່ອອໍານວຍຕໍ່ການປະຕິບັດທໍາມະຂອງທ່ານຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ອີກທັງອານິສົງຈາກການຖວາຍຢາປີ່່ນປົວພະຍາດ ຍັງມີປະກົດຊັດແຈ້ງຢູ່ໃນ ພຣະໄຕປີດົກ ເຫລັ້ມ 32, ພຣະສຸດຕັນຕະປິດົກ ເຫລັ້ມ 24, ຂຸດທົກນິກາຍ ອະປະທານ ພາກ 1 ປິລິນທະວັກທີ 40, ປິລິນທະວັຈສເຖຣາປະທານທີ 1 (391). ຊຶ່ງຈະຂໍແບ່ງເປັນຂໍ້ໆ ລຸ່ມນີ້. ອະນິສົງ 10 ປະການຈາກການຖວາຍຢາປີ່ນປົ່ວພະຍາດ ຂໍ້ມູນຈາກເວບໄຊ https://www.kalyanamitra.org/

ຍອດຊໍ່ຟ້າ ແລະ ອານິສົງຂອງການສ້າງຍອດຊໍ່ຟ້າ       ຍອດຊໍ່ຟ້າໝາຍເຖິງ ຊໍ່ທີ່ຍືດຂື້ນໄປເທິງທ້ອງຟ້າເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງການບູຊາພຣະຣັຕນະຕຣັຍ ແລະຈໍາພວກ ເທພ ເທິງສວັນຊັ້ນຟ້າ. ຍອດຊໍ່ຟ້າ ເປັນຈຸດສູງສຸດຂອງສີມ ເປັນເຄື່ອງໝາຍແຫ່ງການຄົບອົງປະກອບທາງອາຄານສຳຄັນຂອງສາສະນາ. ຍອດຊໍ່ຟ້າຈະນຳໃຊ້ປະດັບສະເພາະ ພຣະຣາຊວັງ, ສີມາ, ວິຫານ ແລະ ສິ່ງກໍ່ສ້າງອື່ນໆ ບາງປະເພດ ໃນວັດ ເທົ່ານັ້ນ.       ຄວາມຈິງແລ້ວ ຍັງບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດອະທິບາຍທີ່ມາຂອງຍອດຊໍ່ຟ້າໄດ້ຢ່າງຄົບຖ້ວນ ແລະ ຮູບຮ່າງໜ້າຕາຍອດຊໍ່ຟ້າກໍມີຕ່າງໆ ກັນ ແລ້ວແຕ່ວ່າເປັນຂອງພູມິພາກໃດເຊັ່ນ: ບາງແຫ່ງປັ້ນເປັນຮູບສັດທຳມະດາຫຼື ເປັນສັດຫິມະພານກໍໄດ້ ຢ່າງໃດກໍຕາມມີຄົນພຍາຍາມອະທິບາຍຮູບລັກສະນະ ແລະ ຄວາມໝາຍຍອດຊໍ່ຟ້າໄວ້ຕ່າງກັນ ດັ່ງນີ້:       ສະລຸບແລ້ວ ຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງຍອດຊໍ່ຟ້າ ໜ້າຈະເປັນນາກ ເພາະມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງເຖິງ ເຫດການທີ່ໄດ້ ເກີດຂື້ນໃນຣະບົບພູມຈັກວານກ່າວຄື ການຕໍ່ສູ້ລະຫວ່າງພຣະຍາອິນກັບນາກເທິງເຂົາພຣະສຸເມຣຸ ຊຶ່ງທຳໃຫ້ນາກຕ້ອງ ຜ່າຍແພ້ ແລະປ່ອຍໃຫ້ນ້ຳໄຫຼລົງມາຫຼໍ່ລ້ຽງຊີວິຕບົນໂລກ       ໃນສມັຍຫນຶ່ງ ພຣະຍາອິນໃນອະດີດຊາດເປັນມະນຸດໃນໝູ່ບ້ານອະຈະລະຄາມ ແຄວ້ນມະຄົດ ນາມວ່າ ມັກຄະມານົບ ມັກບຳເພັນປະໂຫຽດແກ່ສາທາຣະນະຊົນເປັນປະຈຳ ໂດຍຕັ້ງຄະນະຜູ້ບຳເພັນສາທາຣະນະປະໂຫຍດຈຳນວນ 33 ຄົນ…